Rozdział 34 - Wspomnienia Elizabeth

~*~

Lil Wayne - Mirror ft. Bruno Mars

Ten rozdział, jeśli nie całe opowiadanie, dedykuję Tobie, choć nigdy tego nie przeczytasz. 

 Dlatego, że zobaczymy się już za tak niedługo po trzech latach męczącej rozłąki, choć jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy.

Dlatego, że nie potrafię uwolnić od Ciebie moich myśli. 

Dlatego, że Cię kocham, a Ty pokochałeś mnie.

I dlatego, że już nigdy nie będziemy mogli znów być razem...

Harry Potter wszedł do dormitorium w wieży Gryfonów. Z wściekłością trzasnął drzwiami i usiadł na swoim łóżku, próbując złapać oddech. Chyba jeszcze nigdy różowa Dolores Umbridge nie doprowadziła go do takiego stanu, więc teraz mogła być z siebie dumna. Wiedział, że to wszystko tak się skończy. Jednak jego złość to nic w porównaniu z tym jak zareagowała Hermiona. Brązowowłosa Ślizgonka od zawsze była buntownicza i dzisiejszego popołudnia dała tego najprawdziwszy przykład. Oprócz faktu, że obydwoje dostali szlaban na wypady do Hogsmeade oraz zakaz spotykania się ze sobą aż do odwołania za artykuł w Żonglerze, to Riddle zarobiła dodatkowo dwutygodniową karę po lekcjach za nazwanie Umbridge Starą różową ropuchą, która chyba od dawna nie spotykała się z żadnym mężczyzną. To zdanie niezwykle go rozbawiło, lecz nie mógł dać tego po sobie poznać.

Nie to jednak było w tym wszystkim najgorsze. Gdy tylko umknęli do zamku próbował pocieszyć swoją dziewczynę.

- Daj spokój. Wszystko będzie dobrze – rzekł do trzęsącej się ze złości Ślizgonki.

- Jak to ''wszystko będzie dobrze''? Czy ty nie widzisz, że ona za dużo sobie pozwala? Zabroniła nam spotykać się ze sobą! Akurat w dupie mam ten zakaz. Będę się z tobą widzieć tak często jak mi się będzie podobać i nie powinno ją to interesować – rzekła podenerwowana, wymachując rękami na wszystkie strony.

- Kochanie, ona po prostu próbuje nas rozdzielić, bo uważa, że razem konspirujemy przeciwko niej i Ministerstwu – odpowiedział.

- I ma rację! – odparła z wściekłością. Mimo to zaczęła się powoli uspokajać. Oparła się o ścianę w Sali Wejściowej i westchnęła ciężko.

- Uspokój się – szepnął Harry, podchodząc do niej i całując czule w czoło. Wtedy poczuł jak elektryzujący dreszcz przeszywa całe jego ciało. Hermiona chyba też to poczuła, bo krzyknęła, odskakując. Dopiero wtedy zorientował się, że włosy stanęły im obojgu dęba, a dreszcz, który poczuli to najprawdziwsze kopnięcie prądem. Dziewczyna niekryła zaskoczenia, po czym wyciągnęła niepewnie ku niemu rękę. Dotknęła palcem jego krawatu i natychmiast się cofnęła.

- Jesteś czymś naelektryzowany, Harry – rzekła. Potter obejrzał swoją dłoń i wyciągnął ku przerażonej Hermionie, powtarzając jej gest sprzed kilku sekund. Odskoczyła z bólem. Jego też to zabolało. – Nie rób tego więcej! To boli! – poskarżyła się.

- Przepraszam. Nie wiem co się ze mną dzieje – odpowiedział, dotykając ręką swoich włosów. Stały dęba. Hermiony wyglądały nie lepiej. Wyglądała jakby dzisiejszego poranka zrobiła sobie pożądny tapir.

Wtedy usłyszeli chichot.

- Widzę, że moja klątwa działa. - Umbridge pojawiła się w Sali Wejściowej. – Od tej pory, gdy spróbujecie się do siebie zbliżyć to kopnie was prąd. Jeśli jeszcze raz ja lub ktokolwiek inny zobaczy was razem, to wierzcie mi, że wyciągnę z tego konsekwencje. Do zobaczenia jutro po zajęciach, panno Riddle – rzekła z piskliwym uśmiechem i odeszła w stronę Wielkiej Sali.

- To już przesada – powiedziała Ślizgonka, nie kryjąc oburzenia. – Mam dość. Muszę porozmawiać z Dumbledorem – dodała, ruszając w jeden z korytarzy prowadzących w stronę gabinetu gabinetu dyrektora.

- Hermiono, to nic nie da! – zawołał Potter, łapiąc dziewczynę za rękę, aby zatrzymać przed wycieczką do Albusa. Wtedy znów kopnął ich prąd. Obydwoje odskoczyli od siebie.

- Miałeś tego nie robić! – żąchnęła się i zniknęła za zakrętem, nie zważając na jego protesty.

Harry westchnął ciężko i spojrzał na egzemplarz Żonglera, który leżał na jego szafce nocnej. Wziął gazetę do ręki i uśmiechnął się lekko, patrząc na zdjęcie na okładce. Razem poprzez sztorm.

- A tobie co?

Dopiero wtedy zorientował się, że nie jest w pomieszczeniu sam. Ron siedział na swoim łóżku z paczką fasolek wszystkich smaków.

- Obżerasz się po kryjomu? – spytał czarnowłosy z lekkim rozbawieniem. Rzucił egzemplarz Żonglera gdzieś pod tapczan i położył się.

- Można tak powiedzieć. Czemu przyszedłeś taki zły? – zapytał Ron, objadając się fasolkami.

- Miałem małą konfrontację z Umbridge – westchnął Gryfon, wpatrując się w sufit.

- Hoho, czyżby Różowa Ropucha przeczytała Żonglera? – roześmiał się Weasley, chociaż Pottterowi wcale nie było do śmiechu. – Jaki szlaban dostałeś tym razem?

Bliznowaty opowiedział przyjacielowi o wydarzeniu na błoniach oraz w Sali Wejściowej. Rudzielec był zaskoczony.

- No proszę, jeszcze trochę i polubię Riddle. Naprawdę tak powiedziała do Umbridge? – spytał z zadowoleniem. Okularnik kiwnął głową.

- I dostała za to dwutygodniowy szlaban – dodał, wzdychając.

- Przynajmniej teraz już wiem skąd masz taką zmyślną fryzurę. Z tym prądem rzeczywiście przesadziła, ale może to i lepiej? Harry, na świecie są setki dziewczyn, które na ciebie lecą, a ty wybrałeś sobie taką Riddle – rzekł Ron, kręcąc głową.

- Nie zaczynaj – mruknął pod nosem Potter.

- No dobra, ale myślisz, że to co powiedziała w Żonglerze, to prawda? Że jest córką Sam-Wiesz-Kogo i tak nagle się nawróciła po tych torturach i zdradzie Malfoya? – zastanawiał się rudzielec.

- Wierzę jej, Ron. Dumbledore też wierzy. Nie zaczynajmy tego tematu.

- Słuchaj, Harry, to nie tak, że cię przeciwstawiam. Pamiętaj, że zawsze będę po twojej stronie. Jeśli uważasz to za słuszne, to ja stoję za tobą, ale uważaj na nią – powiedział brat Ginny, obżerając się teraz czekoladową żabą. Czarnowłosy spojrzał na niego i uśmiechnął się blado.

- Dzięki, stary.

~*~

Brązowowłosa Ślizgonka szła szybkim krokiem w stronę gabinetu Dumbledore’a. Wciąż nie mogła uspokoić się po konfrontacji z Umbridge. Ta kobieta zdecydowanie za dużo sobie pozwalała. Nie była ani dyrektorem, ani jego zastępcą, aby tak postępować i dlatego Riddle uznała za słuszne, aby porozmawiać o tym z ojcem chrzestnym. Musiał zareagować. W innym przypadku przejęcie szkoły przez Dolores było nieuniknione.

Gdy dotarła do gargulca, za którym ukrywały się schody do gabinetu Dumbledore’a, przez jej myśl przeszło wspomnienie, gdy odwiedziła to miejsce po raz pierwszy pięć lat temu. Tak wiele się od tamtej pory zmieniło.

- Proszę, usiądź – rzekł przyjaźnie wysoki czarodziej z długą brodą. Jedenastoletnia dziewczynka o bladej cerze, długich kręconych włosach oraz niebieskich oczach spojrzała na niego spod byka i usiadła w fotelu. – Jeśli nie wiesz, nazywam się Albus Dumbledore i jestem dyrektorem Hogwartu – dodał, spoglądając na nią znad okularów-połówek.

- Hermiona Riddle – mruknęła naburmuszona. Była zła, że mężczyzna zabrał ją z pierwszej lekcji. Tak fajnie było rzucać papierowymi kulkami w Pottera i Weasleya.

- Jesteś bardzo podoba do swoim rodziców. – Dumbledore próbował rozkręcić rozmowę.

- Nie znam ich – rzuciła wyzywająco. Do czego ta rozmowa ma prowadzić?!

- Rozumiem. Zapewne chciałabyś wiedzieć dlaczego cię tu wezwałem. Najpierw zapytam czy zdajesz sobie sprawę kim był twój ojciec, Tom Riddle? – Przyglądał się jej uważnie. Uśmiechnęła się na to ironicznie pod nosem.

- Oczywiście. Najpotężniejszym czarnoksiężnikiem naszych czasów – wysyczała. Albus już chyba chciał się wtrącić, lecz po chwili zastanowienia zrezygnował.

- Był bardzo złym człowiekiem, który pozbawił życia wielu niewinnych czarodziei – powiedział po chwili. 

- Pozbawił życia tych, którzy sobie na to zasłużyli – wycedziła. Czarodziej westchnął ciężko.

- Nie będę się z tobą o to sprzeczał. Mam jednak pewną prośbę. Twój ojciec nie cieszył się dobrą sławą, a teraz temat o nim to tabu. Chciałbym, abyś mi coś obiecała – rzekł, pochylając się nad biurkiem. Co?! Ona ma mu coś obiecywać? Jakiemuś kolesiowi, którego widziała dopiero drugi raz w życiu?!

- Zależy co – mruknęła.

- Nie chcę wywoływać paniki w szkole. Obiecaj, że nigdy nie wspomnisz żadnemu uczniowi lub innej osobie pracującej w szkole, że jesteś córką Czarnego Pana. – Spojrzała na niego spod byka. Tak bardzo tego pragnęła. Wszystkich nastraszyć.

 - Obiecuję – żachnęła się.

- Szczególnie Harry’emu Potterowi.

Szesnastolatka wpatrywała się w wejście do gabinetu. Nie znała przecież hasła. Ostatni raz kod brzmiał Miętówki.

- Miętówki – szepnęła, a gargulec natychmiast ożył, ukazując za sobą schody prowadzące na górę. Szybko wspięła się po nich, a przy drzwiach natknęła na profesor McGonagall, która właśnie wychodziła ze środka.

- Riddle? – spytała zdziwiona profesorka. – Co ty tu robisz? Co się stało z twoimi włosami?

- Muszę porozmawiać z dyrektorem – odparła bez zastanowienia Ślizgonka, ignorując wzmiankę o fryzurze i spróbowała wyminąć McGonagall, ale ta zagrodziła jej drogę.

- Dyrektor jest teraz zajęty. Przyjdź jutro – odpowiedziała McGonagall.

- To ważna sprawa, która nie może czekać. Przepraszam – rzekła, wymijając nauczycielkę i z obawą, że kobieta ją złapie wpadła do środka bez pukania.

Pomieszczenie znajdowało się na wieży, więc miało owalny kształt. Na jego ścianach wisiały portrety wcześniejszych dyrektorów szkoły, a tuż za biurkiem znajdował się regał, na którym spoczywała Tiara Przydziału. W pomieszczeniu znajdowały się kominek, myślodsiewnia, a także wiele innych srebrnych instrumentów. Regały z książkami, krzesła dla gości, a obok wejścia złoty drążek, na którym siedział feniks o imieniu Faweks.

Przy biurku dostrzegła Dumbledore’a, któremu towarzyszył Severus Snape. Obydwoje spojrzeli na nią lekko zdziwieni.

- Albusie, mówiłam, że jesteś zajęty, ale mnie nie słuchała! – Dziewczyna usłyszała za sobą głos McGonagall, która prawdopodobnie weszła za nią do środka.

- W porządku – rzekł spokojnie Dumbledore, machając ręką do Minerwy, aby odeszła. Czarownica tylko kiwnęła głową, patrząc zniesmaczona na Riddle’ównę i opuściła pomieszczenie.

- Nikt cię nie nauczył pukania, Riddle? – warknął Snape stojący przy regale z książkami.

- Niestety, ale jestem sierotą wychowaną przez Lucjusza Malfoya – syknęła w odwecie. Severus nie odpowiedział tylko spojrzał na starca.

- Co cię do mnie sprowadziło, panno Riddle? – rzekł uprzejmie Dumbledore, patrząc na nią. Dopiero wtedy zorientowała się, że na jego biurku błyszczał egzemplarz Żonglera. Cudownie.

- Czytał pan Żonglera? – spytała powoli, wskazując na gazetę.

- Chyba już każdy to zrobił, Riddle – wtrącił ze złością Snape. – Co ty i Potter sobie w ogóle wyobrażacie? To wszystko poufne, a wy tak sobie udzieliliście o tym wywiadu dla Rity Skeeter – dodał z podirytowaniem.

- Spokojnie, Severusie – uspokoił go Albus. – Odnoszę wrażenie, że panna Riddle przyszła tu w innej sprawie niż artykuł w Żonglerze. Co się stało z twoją fryzurą? – spytał, wskazując na włosy, które wciąż stały jej dęba.

- To przez profesor Umbridge, profesorze! Rzuciła na mnie i Harry’ego klątwę po publikacji! Nie możemy się ze sobą spotykać, a jeśli zbliżymy się do siebie to razi nas prąd. Do tego mamy szlaban na wypady do Hogsmeade! Tak być nie może! Ona sobie za dużo pozwala!

Dumbledore umilkł, wpatrując się w nią uważnie.

- Dlaczego wcześniej nie wpadłem na taką karę? – odezwał się z kpiną Snape, krążąc po gabinecie. Riddle puściła tą uwagę mimo uszu.

- Obawiam się, że nie mogę ci pomóc – rzekł w końcu Dumbledore. Wytrzeszczyła na niego oczy.

- Jak to? Przecież jest pan dyrektorem! Ona w końcu przejmie całą szkołę!

- Profesor Umbridge jest tu Wielkim Inkwizytorem i ma prawo karać uczniów. Myślę, że powinnaś się odprężyć – rzekł starzec, podnosząc się z krzesła. Dziewczyna wpatrywała się w niego oszołomiona. Nie takiej reakcji ze strony dyrektora się spodziewała. – Wróć do Pokoju Wspólnego Ślizgonów i poczytaj jakąś ciekawą książkę. Na pewno dobrze ci to zrobi – dodał, łapiąc ją za ramiona i odwracając, aby ruszyła w stronę wyjścia.

- Ale profesorze.... – Już chciała zaprotestować, ale Dumbledore nie pozwolił na to.

- Nie ma żadnego ‘’ale’’. Życzę miłego dnia – odpowiedział, wypraszając Ślizgonkę z pomieszczenia. Wciąż nie mogła w to uwierzyć. Nawet gdy znalazła się sama na korytarzu, a drzwi od gabinetu dyrektora się za nią zamknęły. Dopiero po chwili dotarła do niej ta upiorna myśl. Nawet Albus Dumbledore był bezradny w obliczu Dolores Umbridge.

~*~

Dead Silence Theme Music   

Harry wpatrywał się w Riddle przez dłuższą część kolacji, ale starała się to ignorować. Wciąż była wściekła przez to co zrobiła Umbridge, a co gorsza Dumbledore. Już nikt nie był w stanie im pomóc.

Po posiłku nie uznała nic lepszego niż wrócić do swojego dormitorium. Musiała odreagować ten dzień, wziąć kąpiel i jak najszybciej położyć się spać.

Długo nie mogła zasnąć. Kręciła się z boku na bok aż do drugiej nad ranem, myśląc o Potterze. Jak teraz miał wyglądać ten związek pod ciągłą kontrolą Umbridge?

Wtedy poczuła podmuch zimnego powietrza na karku, przez co zamarła. Nie było to normalne zjawisko, bo przecież zamknęła okno przed położeniem się do łóżka. Zapaliła szybko lampkę nocną i odwróciła głowę. Prawie krzyknęła.

Przy kolumnie dostrzegła przezroczystą postać unoszącą się w powietrzu. Dopiero po dłuższej chwili zorientowała się, że przecież już kiedyś widziała tego mężczyznę. Wysoki z rozczochraną czupryną i okularami na nosie. Tak bardzo przypominający Harry’ego.

- Malcolm? – zachrypiała. Duch nie odpowiedział tylko przesunął się wzdłóż łóżka, po czym przysiadł na nim, a raczej unosił się nad pościelą. Brązowowłosa w strachu przyległa do poduszek. Pomimo, iż odwiedził ją już w poprzednim dormitorium na początku roku szkolnego i nie zrobił krzywdy, to wciąż lękała się.

- Nie bój się mnie – szepnął w końcu.

- Czego ode mnie chcesz? – spytała drżącym głosem.

- Szukam mojej żony, Elizabeth. Jeśli powiesz mi gdzie jest, to dam ci spokój – rzekł spokojnie. Hermiona jęknęła rozpaczliwie.

- Nie wiem gdzie ona jest. Dlaczego upatrzyłeś sobie akurat mnie? – spytała, wciąż przylegając mocno do łóżka, choć Malcolm najprawdopodobniej nie miał nawet zamiaru bardziej się zbliżyć.

- Jesteś do niej taka podobna. Gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy, to pomyślałem, że jesteś nią – powiedział mężczyzna.

W tym samym momencie Ślizgonkę ogarnął niewyobrażalny ból. Na moment utraciła zdolność logicznego myślenia, a ucisk w klatce piersiowej był nie do zniesienia. Cierpienie w pewnym stopniu przypomniało dziewczynie o klątwie Cruciatus, którą została wielokrotnie obdarowywana w letnie wakacje.

- Co ty mi robisz? – wydyszała przez łzy do Gryffindora, który spojrzał na nią lekko zaskoczony. Czyżby sam nie wiedział?

- Nic ci nie robię. Co się dzieje? – spytał z troską. Wtedy z jej ust wypłynął niski kobiecy głos. Mimo to zdecydowanie nie należał do niej. Gdzieś już go słyszała. W snach.

- Jestem bezpieczna.

Riddle nie mogła jednak skupić się na tych słowach, bo ból nie ustępował.

- Elizabeth? – szepnął Malcolm. Nie otrzymał odpowiedzi na to pytanie. Ślizgonka natychmiast odzyskała równowagę, gdy obcy głos umilkł. 

Wtedy spojrzała na mężczyznę, dysząc ciężko.

- Co to miało być? – jęknęła już własnym głosem, nie mogąc przestać drżeć. Wciąż nie docierało do niej co się stało.

- Ona żyje w tobie – rzekł cicho Gryffindor. – Ugrzęzła w twoim ciele.

Niebieskooką ogarnęło przerażenie. Została opętana przez ducha Elizabeth? Jak to możliwe? Przecież nie pamiętała żadnej takiej sytuacji. Jak i dlaczego? Obecność żony Malcolma w jej ciele tłumaczyłaby jednak te wszystkie dziwne wizje i sny, które nawiedzały Riddle od początku roku szkolnego. Wspomnienia Elizabeth.

- Ja nie wiem jak to się stało – wydyszała z przerażeniem, gdy dotarło w końcu do niej co powiedział syn Godryka.

- Uwięziłaś moją Elizabeth! Tak jak Nicholas! – krzyknął Malcolm, zbliżając się niebezpiecznie. Hermiona jęknęła z przerażeniem, boleśnie wbijając dłonie w ramę łóżka. Wtedy ponownie rozniósł się po niej ten sam ból, którego doświadczyła kilka chwil temu.

- Nie rób jej krzywdy, Malcolmie. Jestem bezpieczna. Odnajdź Gryfona Harry’ego Pottera – szepnęła Elizabeth.

Cierpienie ustąpiło, ale tym razem słowa wypowiedziane przez Slytherin dotarły do Hermiony.

- Zostawcie Harry’ego w spokoju! – jęknęła przez łzy bólu, które znów pojawiły się w jej oczach. Malcolm stał obok jeszcze krótką chwilę.

- Wiedziałem, że to chodzi o niego – szepnął.

- Nie! – krzyknęła za nim Ślizgonka, lecz na próźno. Gryffindor zdążył zniknąć w czeluściach nocy.

CDN.

____________

Tak, oto ja i nowy rozdział! Przepraszam za to opóźnienie, ale miałam kłopot z Internetem, który na szczęście został rozwiązany. 
Dziękuję za napływające od Was wiadomości, komentarze oraz e-maile, które dają mi ogromne wsparcie. Nigdy nie mogłam wymarzyć sobie wspanialszych czytelników niż Wy. 
Przypominam, iż udzieliłam wywiadu na temat HRP dla redakcji Magia Liter oraz strony Zblogowani. Przekierowanie do nich znajdziecie w zakładce ''Linki''.
Nie jestem w stanie aktualnie potwierdzić kiedy zostanie opublikowany rozdział 35. Wyczerpał mi się zapas i posiadam już tylko jego połowę. Postaram się jednak coś wykombinować i uraczyć Was nową częścią do końca tego miesiąca. Jeśli nie to dopiero w połowie kwietnia po moim powrocie z Polski. Tak, LECĘ DO POLSKI! Jaram się tym jak pochodnia i wprost nie mogę doczekać! <3 Dlaczego ten czas musi płynąć tak wolno? Już chciałabym siedzieć w samolocie!

Pozdrawiam gorąco i ściskam, 
Wasza Alexuś