Rozdział 33 - Cisza przed burzą

 ~*~

Harry Potter and the Goblet of Fire Soundtrack - Rita Skeeter

Kłamstwo nie staje się prawdą tylko dlatego,

 że wierzy w nie więcej osób.

Oscar Wilde

Rita Skeeter była czarownicą średniego wzrostu z szykownie poskręconymi blond loczkami na głowie. W jej skrzydlatej oprawce okularów lśniły fałszywe brylanciki, a długie paznokcie zdobił szkarłatny lakier. Od lat pracowała dla Proroka Codziennego, opisując niestworzone historie. W zeszłym roku relacjonowała poczynania podczas Turnieju Trójmagicznego, szczegółowo zaglądając w życie prywatne poszczególnych zawodników. Niestety kilka miesięcy później straciła stanowisko i zaczepiła się jako dziennikarka w gazecie ''Żongler'' prowadzonej przez Ksenofiliusa Lovegooda, ojca Luny.

Kobieta uśmiechała się do nich jadowicie.

- No proszę, Harry Potter – rzekła, wyjmując z swojej torebki zielone pióro oraz notes.

Ślizgonka spojrzała kątem oka na Pottera, którego usta zacisnęły się w cienką linię.

- Zapomnij o jakimkolwiek wywiadzie – warknął chłopak.

- Dlaczego? – spytała zdziwiona Rita, przysuwając sobie krzesło do ich stolika. – Już widzę nagłówek. Harry Potter zakochany w domniemanej córce Tego, Którego Imienia Nie Można Wymawiać. Szczere wyznania zakochanych – rzekła z zachwytem, otwierając notes.

- Zaraz, zaraz – wtrąciła się Hermiona. – Skąd wiesz kim tak naprawdę jestem?

Rita spojrzała na nią szybko, a Riddle dostrzegła jak na twarzy kobiety zagościł rumieniec. Przecież nikt oprócz Voldemorta, śmierciożerców, Dumbledore’a, Dracona oraz Harry’ego nie znał jej prawdziwej tożsamości, a już tymbardziej nie powinna wiedzieć o niej wścibska Skeeter.

- Mam swoje wtyki. – Czarownica puściła dziewczynie perskie oko. Gryfon przyglądał się im bez przekonania.

- Żadnego wywiadu – burknął. Dziennikarka niezbyt się tym przejęła.

- Czy wciąż uważasz, że Sam-Wiesz-Kto powrócił? Czy wciąż podtrzymujesz wersję Dumbledore’a? Te bzdury, które opowiada...

- To nie są bzdury! – odezwała się Hermiona, przyciągając wzrok pozostałej dwójki. – Voldemort naprawdę wrócił. Widziałam go!

Rita wzdrgnęła się najprawdopodobniej przez wymówienie tego nazwiska, ale po chwili opamiętała.

- Więc opowiedz o tym. Czy te plotki, że jesteś jego domniemaną córką, to prawda? Czy to prawda, że zbuntowałaś się przeciwko niemu i przeszłaś na stronę Dumbledore’a? Czy to prawda, że pokochałaś największego wroga swego ojca, którym jest Harry Potter?

Riddle’ówna po raz kolejny spojrzała na czarnowłosego, który patrzył na nią uważnie. Musiała teraz podjąć decyzję i wiedziała, że jeśli zdecyduje się na ten wywiad, to poniesie tego konsekwencje. Mimo to wciąż zastanawiała się, skąd Skeeter znała jej prawdziwą tożsamność. Ostatecznie spojrzała na nią i rzekła:

- Opowiem ci wszystko, ale pod jedynym warunkiem.

- Jakim? – Kobieta uniosła brwi.

- Ten artykuł trafi na okładkę.

Harry nie ukrył zaskoczenia, a blondynka uśmiechnęła się szeroko.

- Kochana, jestem pewna, że ten artykuł wywoła sensację i na pewno wyląduje na okładce! – powiedziała podekscytowana.

- Zwariowałaś? – odezwał się Gryfon szczerze zaskoczony.

- Opowiedz o wszystkim, Harry. O powrocie Voldemorta i o tym co wtedy widziałeś, a ja powiem to co wiem. Przecież o to chodzi, prawda? Aby jak najwięcej ludzi uwierzyło tobie, nam – rzekła Riddle. Nie trzeba było Pottera dłużej przekonywać.

~*~

Konkretna data publikacji wywiadu, który Rita Skeeter przeprowadziła z Hermioną Riddle i Harrym Potterem w Trzech Miotłach, nie była jeszcze znana, ale po wszystkim trzeba było długo przekonywać czarnowłosego, iż to słuszna decyzja.

- Wciąż uważam, że będziemy mieli kłopoty – mruknął, gdy pewnego wieczoru odwiedzili bibliotekę w poszukiwaniu książki, która miała im pomóc w pracy domowej na zielarstwo.

- Harry, a czy już ich nie mamy? Zastanów się – odparła Riddle, szukając księgi przy innym regale. Bliznowaty westchnął ciężko.

- Chyba masz rację. Już nie mogę się doczekać miny Umbridge – rzekł, a gdy na niego spojrzała dostrzegła lekki uśmiech na ustach.

- Będzie wściekła – odpowiedziała z rozbawieniem Hermiona, przeszukując kolejne tytuły. – Ciekawe co powie Draco, gdy przeczyta wzmiankę o nim – dodała z satysfakcją. Nie omieszkała nie wspomnieć o zdradzie blondyna.

- Będzie wściekły – powiedział Potter, nie przestając się uśmiechać. – Mam! – odezwał się nagle, pokazując dziewczynie książkę oprawioną w zieloną skórę.

- No nareszcie. Pokaż. – Podeszła do niego i spojrzała na okładkę zaopatrzoną w tytuł, którego szukali od jakiejś godziny. W tym samym momencie dziwnie zbladł, a jego oczy straciły swój zielony kolor. – Harry? – szepnęła zaniepokojona, szturchając go w ramię. Po jakiś kilku sekundach chłopak, jakby wybudził się z transu, a tęczówki powróciły do poprzedniego stanu.

- To było dziwne – rzekł, trzęsąc głową.

- Co takiego?

- Nic. To głupie. Chodźmy zrobić tę pracę domową – odpowiedział i już chciał odejść w stronę stolików, gdy Ślizgonka złapała go za rękę. Nie da przecież za wygraną. Coś się stało, a ona chciała wiedzieć co.

- Harry, powiedz o co chodzi – rzekła, patrząc mu w oczy. Potter po raz drugi tego wieczoru westchnął ciężko.

- No dobrze. Przez chwilę widziałem ciebie stojącą na przeciw mnie w bordowej sukni. Wiem, to głupie, bo przecież masz na sobie Ślizgoński mundurek. Chodźmy – powiedział szybko i chciał odejść, gdy znów złapała chłopaka za ramię.

- Jak to w sukni?

Przerażenie powróciło, gdy pomyślała o wizjach związanych z Elizabeth i Malcolmem. W większości z nich była ubrana w bordową suknię. Tylko dlaczego Harry teraz zobaczył ją taką? Co on miał z tym wspólnego? Wtedy przypomniała sobie drzewo genaologiczne Slytherinów, które znalazła wiele miesięcy temu w bibliotece. Harry wywodził się z gałęzi Elizabeth i Malcolma, a Hermiona brata Elizabeth - Nicholasa. Wszyscy byli ze sobą spokrewnieni.

- Po prostu. Takiej sukni jakie ubierało się w średniowieczu. To było dziwne. Nie rozmawiajmy o tym – rzekł Harry i usiadł przy stoliku, zmieniając temat na pracę domową. Mimo wszystko Riddle wiedziała, że jeśli i Potter zaczyna mieć wizje dotyczące tej pary, to nie da jej to spokoju.

~*~

Adele - Skyfall

Rita Skeeter dotrzymała słowa. Najnowsze wydanie Żonglera zawierające wywiad z Hermioną i Harrym ukazało się w poniedziałek, tydzień po ich spotkaniu w Hogsmeade, a artykuł wylądował na okładce.

Tamtego poranka córka Czarnego Pana zeszła ze swojego dormitorium do Pokoju Wspólnego i już wiedziała, że coś jest nie tak. Wszyscy Ślizgoni mijali ją z zniesmaczonymi minami, a kilkoro pierwszoroczniaków wytknęło dziewczynę palcami. Riddle zignorowała to, ale w środku wiedziała, że najprawdopodobniej nowy Żongler wpadł w obieg.

Podeszła powoli do kominka i poznała prawdę, którą wyczuwała od samego początku. Na stoliku leżała gazeta. Na pierwszej stronie widniało ogromne ruszające się zdjęcie jej oraz Harry’ego całujących się w Trzech Miotłach. Nad nim widniał napis Harry Potter zakochany w córce swego największego wroga.

Pod nagłówkiem oraz zdjęciem widniał wstęp Rity, który brzmiał następująco Harry Potter, lat 15, wywołuje powszechne oburzenie, oskarżając szanowanych członków spłeczności czarodziejskiej o to, że są śmierciożercami. Jego dziewczyna Hermiona Riddle, lat 16, potwierdza tę wersję oraz to, że jest biologiczną córką Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, przez którego była torturowana w czasie zeszłych wakacji. Opowiada również o swoim pochodzeniu, dzieciństwie, zdradzie najlepszego przyjaciela oraz o tym jak bardzo tęskni za zmarłą matką. Obydwoje zdradzają sekrety domniemanego powrotu Sami-Wiecie-Kogo oraz tego jak się w sobie zakochali, pomimo przeszkód, które stoją na ich drodze do szczęścia. Rozmowa została przeprowadzona przez dziennikarkę Ritę Skeeter podczas wizyty w Trzech Miotłach w wiosce Hogsmeade.

Wywiad zajął ponad trzy strony. O dziwo Rita nie pominęła żadnego istotnego szczegółu, chociaż niekiedy za bardzo koloryzowała niektóre wątki, jak chociażby to, że Hermiona rozpłakała się na wspomnienie o zmarłej Jean Masen. Ta kobieta przecież nie byłaby sobą, gdyby tego nie zrobiła. Większość jednak była prawdą i nikt nie mógł temu zaprzeczyć. Riddle bała się reakcji tylko jednej osoby. Nie Voldemorta, nie Dracona, nie Malfoyów, nie Umbridge, ale samego Dumbledore’a. Miała się przecież nie wychylać, a teraz wywołała burzę. Od początku zdawała sobie z tego sprawę, ale jednak uznała to za słuszne. Ciekawe tylko czy dyrektor będzie również podzielał tę opinię.  

Hermiona spojrzała na drugie zdjęcie z Harrym widniejące pod artykułem. Na tym po prostu uśmiechali się do aparatu. Westchnęła cicho. Cisza przed burzą.

Schowała egzemplarz Żonglera do torby i opuściła Pokój Wspólny. Idąc na śniadanie zrozumiała, że wywiad wywołał poruszenie. Potwierdziło to minięcie się z grupką Ślizgonów przy wyjściu z lochów.

- Zdrajczyni krwi!

- Dziwka Pottera!

- Jak często dajesz mu dupy, Riddle?!

Co raz bardziej zaczynała żałować, że pięć lat temu wylądowała w Slytherinie. Zacisnęła zęby i dzielnie ruszyła w stronę Wielkiej Sali. Śniadanie dopiero się zaczęło, więc nie była jeszcze tak zatłoczona. Mimo to Hermiona czuła na sobie wzrok wielu uczniów. Udając, że tego nie widzi, usiadła na swoim miejscu przy na wpół pustym stole Ślizgonów. Wtedy dostrzegła Pansy, Milicentę oraz Crabbe’a i Goyle’a siedzących kilka krzeseł dalej. Nie było z nimi Malfoya. Pansy i Milicenta zaczęły wytykać ją palcami, a dwaj goryle spojrzeli ze złością. No tak, w końcu wraz z Harrym oskarżyła ich ojców o bycie śmierciożercami. Ciekawe tylko jak długo zajęło Goyle’owi przeczytanie tego artykułu. Przecież nie posiadał tej zdolności. Prawdopodobnie Crabbe go wyręczył, odczytując na głos najważniejsze fragmenty.

Nalewając sobie owsianki, powędrowała wzrokiem do stołu nauczycielskiego, przy którym nie było jeszcze ani Snape’a, ani Umbridge, ani McGonagall, ani Dumbledore’a. Potem spojrzała na stół Gryfonów. Potter tam był. Towarzyszył mu Ronald, pokazując Żonglera. Ciekawe czy czarnowłosy już go przeczytał, czy zrobi to dopiero za moment. Nie dane było jej jednak się tego dowiedzieć.  

- RIDDLE!

Wielką Salę otoczyło echo należącego do niej nazwiska. Tak dobrze wiedziała do kogo należał ten głos. Odwróciła głowę w stronę wejścia i zobaczyła go. Blondwłosy Ślizgon wyglądał na wściekłego, a zarazem zdruzgotanego. Oczywiście w ręce ściskał magazyn.

Wszystkie oczy powędrowały w ich stronę, ale Draco najwyraźniej się tym nie przejął. Ruszył w stronę stołu Ślizgonów i rzucił przed dziewczynę egzemplarz Żonglera, na którym figurowało zdjęcie z Harrym w Trzech Miotłach.

- CO TO JEST?! – wydyszał, pokazując palcem na przedmiot. Riddle starła się być spokojna.

- Gazeta – odparła dobitnie, dolewając sobie owsianki. – Matka cię nie nauczyła tego pojęcia? Gazeta to taka rzecz, którą się czyta, aby dowiedzieć się o nowościach w świecie – dodała, uśmiechając się perfidnie. Kpiła sobie z niego, co niezwykle ją bawiło.

- Wiem co to jest! – oburzył się Malfoy. – Miałem na myśli te bzdury, które naopowiadałaś w niej o mnie i ojcu! – warknął. Spojrzała na niego zdziwiona.

- Bzdury? To akurat prawda! – syknęła. – Zastanawiam się co cię w tym artykule zdenerowało najbardziej. To co powiedziałam o was czy może to zdjęcie na okładce? – zastanawiała się z kpiącym uśmiechem, pokazując mu swoje zdjęcie przyklejonej do Harry’ego. Malfoy gotował się w środku. Była tego pewna i o dziwo przynosiło to ze sobą masę przyjemności.

- Pożałujesz tego, rozumiesz?! – zagroził Draco, wyrywając dziewczynie gazetę. Tego było zbyt wiele.

- Grozisz mi? – zachrypiała, podnosząc się z miejsca. Malfoy spoważniał i przez chwilę odniosła wrażenie, że miał zamiar cofnąć się o krok, ale z tego zrezygnował. Zawahał się, czyli wciąż jednak miał do niej jakiś respekt. – Zasłużyłeś na to, hipokryto. Ty i twój pieprzony ojciec. Obydwoje jesteście siebie warci – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Nikt nie musiał słyszeć, o czym dokładnie rozmawiali.

Patrzyła w oczy byłego przyjaciela, które teraz płonęły.

- Nienawidzę cię, plugawa zdrajczyni – szepnął. Te słowa, które wypłynęły z ust blondyna, dogłębnie zraniły Hermionę, ale nie dała po sobie tego poznać.

- Ja ciebie też, tchórzu. Pokochać cię nigdy nie potrafiłam, ale z jaką łatwością znienawidziłam – wymamrotała ze złością. Kłamała. Dopiero teraz zrozumiała, że nigdy tak naprawdę nie znienawidziła Dracona. Znali się od zawsze i tęskniła za nim, ale jeśli on obrał taką, a nie inną taktykę gry, to i ona nie mogła pozostać mu dłużna.

Usta Malfoya zacisnęły się w cienką linię. Dobrze wiedziała, że te słowa też go zraniły, ale był dobrym aktorem. Zasłużył. Wtedy po prostu odwrócił się napięcie i opuścił Wielką Salę, nie jedząc nawet śniadania. 

Wzrok wszystkich jeszcze przez chwilę spoczywał na niej, dopóki nie usiadła na swoim miejscu i nie zaczęła jeść. Czuła na sobie też spojrzenia Harry’ego i Rona, ale zignorowała to. Nie mogła przecież dać po sobie poznać, że przejęła się zachowaniem Malfoya.  

~*~

Na transmutacji wszyscy zerkali tylko na nią i Pottera, gdy usiedli razem w ostatniej ławce. Nikt nie zważał na to co mówiła McGonagall na temat zaklęcia, które dziś przerabiali. Hermiona nie rozmawiała jeszcze z czarnowłosym, więc wciąż nie była pewna czy przeczytał artykuł, ale w sumie było w nim wszystko, o czym powiedzieli Ricie, więc nie musiał tego robić, aby wiedzieć co tam pisze.

Draco najwyraźniej szczerze znienawidził ją po publikacji gazety. Siedział w rzędzie obok i co chwila łapała jego wściekłe spojrzenia skierowane w swoją stronę, ale nie przejmowała się tym za bardzo. To zamierzona zemsta za to wszystko co zrobił. Upokorzenie jego oraz Lucjusza przed społecznością magiczną. Nie mógł jednak zarzucić dziewczynie jednego. Obrażenia Narcyzy. Ciotka Cyzia była jedyną osobą z rodziny Malfoyów, o której Riddle dobrze wypowiedziała się w wywiadzie. Bellatriks została równo poniżona, ale nie matka Dracona. Narcyza to jedyna osoba, której Hermiona była tak naprawdę wdzięczna za wychowanie. Zawsze dobra, niefaworyzowała jedynego syna tak bardzo jak Lucjusz i pamiętała, że pod ich dachem żyje jeszcze drugie dziecko. Co prawda nie jej, ale istota ludzka, którą trzeba było wychować i zapewnić ochronę.  

To Narcyza zastępowała Jean. Nie Bellatriks.

Artykuł napisany przez Ritę Skeeter dla Żonglera wywołał nielada skandal w Hogwarcie. Po lekcjach już prawie wszyscy nosili przy sobie egzemplarz gazety. O dziwo, Harry był zadowolony z takiego obrotu sprawy.

- Miałaś rację. Większych kłopotów mieć nie mogliśmy. Co prawda wytykają nas palcami bardziej niż wcześniej, a Ron zjechał mnie od stóp do głów, ale jestem szczęśliwy – rzekł z uśmiechem, gdy opuścili razem Wielką Salę po obiedzie i ruszyli w stronę Sali Wejściowej. Ślizgonka mimowolnie odwzajemniła uśmiech i splotła swoją dłoń z jego.

- Mówiłam, ale ty mnie nie słuchałeś. Widziałeś minę Umbridge, gdy czytała Żonglera podczas drugiego śniadania? – spytała brązowowłosa, rozśmiewając się na przypomnienie sobie różowej twarzy Dolores. W sumie ten kolor pasował jej teraz do sukienki i berecika.

Harry również wybuchł śmiechem.

- Nic nie pobije Snape’a. Myślałem, że zmiażdzy mnie wzrokiem na eliksirach – rzekł.

Gdy tylko wydostali się z zamku na puste błonia od razu znalazła się w ramionach Gryfona. Skradła z ust swojego chłopaka zachłanny pocałunek, a on nie zamierzał protestować. Dziewczyna zadrżała, czując jak jego ręce zawędrowały pod jej szatę. Wirowali w tym pocałunku, dopóki nie zabrakło im tchu.

- Cieszę się, że cię mam – wyszeptała. Sama zdziwiła się tym co właśnie powiedziała, bo w sumie nigdy nie była skora do takich wyznań. Bliznowaty uśmiechnął się na to i pochylił nad jej uchem.

- Zawsze przy tobie będę. Kocham cię – odparł cicho, muskając wargami skroń Ślizgonki. Hermiona uśmiechnęła się błogo, słysząc te słowa.

Dobry humor jednak szybko prysł. Dlaczego? Ponieważ otworzyła oczy i dostrzegła intruza. Jakieś trzydzieści metrów za Potterem stała niska kobieta ubrana w różową sukienkę i berecik. Mina Dolores Umbridge nie wróżyła niczego dobrego.

Mamy kłopoty, Harry.  

CDN. 

 _______________________________________________

Tak, tak, tak. Zdziwieni, co? Złapała mnie taka wena, że napisałam dwa rozdziały do przodu. Całość tego rozdziału stworzyłam w noc po publikacji trzydziestki dwójki i byłam zszokowana. Może dlatego, że nareszcie zaczyna się coś dziać i będzie przynajmniej przez następne kilka części. 

Zapraszam Was do podziwiania nowego szablonu, który wykonała dla nas Empatia z bloga www.jeden-jedyny-wyjatek.blogspot.com z okazji trzecich urodzin HRP. Kochamy Cię i dziękujemy! <3 Również zachęcam Was do odwiedzenia jej bloga. To opowiadanie o Hermionie i Teodorze, a zarazem jedyny blog w blogsferze, który jeszcze czytam i komentuję. Naprawdę warto (opisy uczuć lepsze od moich!). Tylko nawet nie próbujcie z tego powodu odchodzić ode mnie na stałe! :)

Przypominam wszystkim o wyczyszczeniu listy informowanych. Jeśli wciąż chcecie być powiadamiani o nowościach, to zapraszam do pozostawienia komentarza z danymi kontaktowymi. 

Wasza Alexuś załapała ostatnio wenę, więc z tego powodu zapraszam Was na zapowiedź rozdziału 34, którą znajdziecie już teraz w Menu. 

Kocham Was, dziękuję za wszystkie wspaniałe komentarze i do przeczytania niebawem!