Rozdział 32 - Tajne stowarzyszenie

 ~*~

 Justin Bieber - Nothing like us

Człowiek jest tajemnicą

 - z tajemnicy przybywa 
i w tajemnicę odchodzi.

Maria Dąbrowska

Tupot obcasów roznosił się echem po korytarzu. Brązowowłosa dama opuściła przyspieszonym krokiem salę balową, aby jak najszybciej znaleźć się z dala od tego przeklętego miejsca. Jej długa bordowa suknia, która okuwała smukłą talię i odsłaniała ramiona, powiewała za nią. Elizabeth Slytherin nie powtrzymywała łez.

Nicholas miał rację. Malcolm Gryffindor nie był nikim innym jak zwykłym krętaczem, a ona wierzyła w każde jego słowo. Uwierzyła, że się w niej zakochał, a teraz? Przecież nie wróci do domu. Ojciec ją zabije. Dom Slytherinów był od kilku tygodni zamkniętą twierdzą, odkąd wyznała Salazarowi i Nicholasowi, że podarowała serce Malcolmowi. Wyparła się wszystkiego, a on tak ją potraktował.

Wtedy usłyszała za sobą znajomy głos.

- Elizabeth! Proszę, zaczekaj!

Nie miała ochoty z nim rozmawiać, a już tym bardziej nie teraz. Zbyt wiele emocji jak na jedno przyjęcie. Przyspieszyła kroku, jednak czarnowłosy czarodziej był szybszy.

- Elizabeth! – wydyszał, odwracając w swoją stronę. Odskoczyła oparzona.

- Czego chcesz? – warknęła, odsuwając się na bezpieczną odległość. Jego brązowe oczy ukryte pod okrągłymi okularami świdrowały ją. Dostrzegł, że płakała.

- Płakałaś? – wyszeptał. Podszedł bliżej, aby ująć twarz dziewczyny w dłonie. Ponownie odsunęła się z niesmakiem.

- Nie dotykaj mnie, krętaczu. Lepiej wracaj do Heleny – odparła. Na twarzy Malcolma pojawił się cień bezsilności.

- Elizabeth, to nie tak. Mnie i Helenę nic nie łączy. Znamy się od dzieciństwa i jesteśmy jak rodzeństwo. Nic więcej – rzekł, próbując znów się zbliżyć, ale nie pozwoliła na to.

- Spędziłeś z nią cały wieczór, a mnie zostawiłeś przy stoliku wśród kompletnie nieznanych ludzi! – poskarżyła się.

- Przepraszam. To nie miało wyjść tak. Helena przyszła sama. W dodatku przygnębiona po kłótni z matką. Nie chciałem jej tak zostawić – tłumaczył Malcolm. Miała już dość słuchania tych głupich wyjaśnień. Helena była lepsza. Proste.

- Więc wolałeś zostawić mnie samą, bo Helena jest ważniejsza, tak? Może jeszcze zamierzasz powiedzieć, że w waszym tańcu nie było żadnego podtekstu? To nie wyglądało jak taniec dwójki przyjaciół! Rozbierałeś ją wzrokiem!

Twarz Malcolma poczerwieniała.

- Teraz przesadziłaś, Elizabeth. Dobrze wiesz, że jeśli miałbym rozbierać wzrokiem jakąkolwiek kobietę to tylko ciebie. Rani mnie to, że wysuwasz takie oskarżenia. Nie ufasz mi? – szepnął.  Poczuła wstyd.

- To twoja wina.

- Wiem – odpowiedział zgodnie Malcolm. – Już przeprosiłem. Co mogę jeszcze zrobić? Obiecuję, że to się więcej nie powtórzy. Tylko proszę, nie kłóćmy się przez to. Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie – dodał, znów przybliżając się od niej. Tym razem nie odsunęła się. – Wybaczysz mi? – szepnął Elizabeth do ucha. Podniosła wzrok i spojrzała ukochanemu w oczy. Odnalazła w nich skruchę.

- Pierwszy i ostatni raz – powiedziała poważnie. Gryffindor uśmiechnął się szeroko.

- Dziękuję, kochanie. – Wziął czarownicę w ramiona, a ona z mało znanego powodu roześmiała się, obejmując go mocno. 

- To nieodpowiednie. Co jeśli twój ojciec wyjdzie z sali i nas zobaczy? – szepnęła mu do ucha. 

- Uzna, że nie powinien nam przeszkadzać i wycofa się - odpowiedział, gdy znalazła się znów na ziemi, a on pocałował ją w odkryte ramię. 

- Trochę przyzwoitości, Malcolmie.  

~*~

Nastoletnia Hermiona Riddle miała właśnie wrażenie, że zaraz zapadanie się pod ziemię. Uczucie kompletnego zaskoczenia oraz niepewności rozlały się po niej, gdy stała naprzeciw sporej grupy wpatrujących się w nią czarodziei. Wciąż nie docierało do Ślizgonki to jak tu się znalazła ani co się dzieje. W końcu poszła tylko za Harrym i Ginny do schowka na miotły, by przyłapać ich na gorącym uczynku, potem w środku nie zastała nikogo, aż natknęła się na Cho Chang i Lunę Lovegood. Wtedy one zabrały ją do tego ogromnego i pustego pomieszczenia, które oświetlały jedynie pochodnie wiszące na ścianach.

Spłonęła rumieńcem, dostrzegając obecność czarnowłosego Gryfona wśród zebranych uczniów.

- Potter, czyś ty oszalał?! – krzyknął nagle ktoś z tyłu. – To Hermiona Riddle! Wyda nas Umbridge!

To Michael Corner, rzekomy chłopak Ginny. Dla Riddle po prostu strasznie lalusiowaty Krukon. Puszył się dobrym miejscem w drużynie Quidditcha i nic więcej. W sumie idealnie pasujący do Weasley.

- Nie wiem o co chodzi oraz gdzie jestem, ale na pewno nie wydam was żadnej Umbridge – rzekła zbita z tropu Hermiona.

- Skąd możemy mieć pewność, że możemy ci ufać? Trzymałaś z Malfoy’em i jego szajką, a oni popierają Umbridge! Teraz cały pomysł szlag go trafił! – odezwał się Dean Thomas, który pojawił się za obecnym w pomieszczeniu Ronem.

- Nie zgadzam się na to! – burknął znów Corner. – Potter, nie obchodzi mnie co cię łączy z Riddle! Nie zgadzam się, aby dołączyła do nas!

- Nie wiedziałam, że jesteś tak naiwny, Harry! Upokorzyła cię dziś na obiedzie w perfidny sposób, a ty przychodzisz z nią na spotkanie? Zwariowałeś?! – Parvati Patil również nie kryła oburzenia.

Ślizgonkę otoczyła fala wstydu, gdy przypomniała sobie, jak potraktowała bliznowatego podczas obiadu. Może rzeczywiście nie powinna była zareagować tak impulsywnie? Mimo wszystko i tak nic nie rozumiała. Jakie spotkanie, dlaczego czarnowłosy miałby ją tu przyprowadzać, o co chodziło?!

Spojrzała na Harry’ego, który najwyraźniej też nie wiedział jak zareagować. Milczał czerwony jak burak.

- Harry wcale nie przyprowadził Riddle!

Wtedy z tłumu wyszła Ginny Weasley, co zdenerwowało Hermionę. W ciągu ostatnich dni wymyśliła  chyba z pięćdziesiąt sposobów jak pozbawić rudowłosą życia.

- Szłam z nim na spotkanie i nie było jej z nami – dodała Ginny.

- Słuchajcie – wtrąciła się Hermiona. Była pewna, że Harry nie spuszcza z niej wzroku, więc musiała teraz uważać na słowa. – Naprawdę nie wiem jak się tu znalazłam. To wszystko stało się tak szybko. Zobaczyłam Weasley i Pottera idących do tego schowka, więc po prostu poszłam za nimi. Mniemam, że tworzycie jakieś tajne stowarzyszenie, o którym różowa ropucha nie może się dowiedzieć. – Mimowolnie zaśmiała się pod nosem na to porównanie Umbridge, a kilka osób poszło w jej ślady. – Co do Malfoya... Nie rozmawiam z nim. W ogóle nie zadaję się już z jego paczką, a w Slytherinie mają mnie za odmieńca – rzekła.

Nikt nie odezwał się, choć też wszyscy nie potrafili oderwać od niej ciekawych spojrzeń. W końcu odezwał się ktoś kogo najmniej się spodziewała.

- Dobrze. Kto jest za tym, aby wtajemniczyć Hermionę oraz przyjąć do naszej grupy? – Harry popatrzył wyczekująco na wszystkich, a sam podniósł rękę.

Kilka osób poszło w jego ślady, a z każdą sekundą podnosiło się ich coraz więcej.

- Będziemy mieć nową koleżankę! – zawołała z uśmiechem Luna Lovegood, podnosząc rękę, a tym samym pomachała Riddle’ównie, co zaskoczyło niebieskooką. Ręki nie podniósł Michael Corner, który dalej stał naburmuszony, Dean Thomas, Ron oraz... Ginny Weasley. Wtedy Riddle miała ochotę obdarzyć wściekłym spojrzeniem rudowłosą, ale w ostatniej chwili powstrzymała się. To i tak bez sensu.

- Przegłosowane – oznajmił Harry, po czym odwrócił się w stronę Ślizgonki, której zrobiło się gorąco pod jego wzrokiem. – Tworzymy tajne stowarzyszenie GD, czyli inaczej Gwardia Dumbledore’a. Na spotkaniach, o których Umbridge nie ma prawa się dowiedzieć, uczymy się magii i zaklęć, których zabrania nam ona używać na swoich zajęciach – dodał.

Wpatrywała się w niego osłupiała, przyswajając sobie nowe informacje. Eureka! To właśnie było to brakujące ogniwo, którego tak szukała przez ostatnie tygodnie. Coś wbrew Umbridge, wbrew Ministerstwu.

- Jesteście genialni! – szepnęła. – Chcę się przyłączyć! Kto to prowadzi? – zapytała, zdając sobie sprawę, że przecież żaden z nauczycieli nie wszedłby w tak szalony pomysł.

- Nasz guru! – zawołał mały chłopiec o imieniu Nigel, który stał z przodu grupy. Wskazał ręką na Pottera, który poczerwieniał na twarzy, a wśród zebranych wybuchły oklaski.

Harry. Z zachwytem wpatrywała się w okularnika, który zawstydzony uciekł wzrokiem. Nie wspomniał ani słowem o żadnych spotkaniach. Może nie ufał jej aż tak bardzo, jakby się tego spodziewała?

- To co? Zaczynamy?

- Tak!

~*~

Zebranie było wspaniałe. Czarnowłosy uczył wielu przydatnych zaklęć rozbrajających, a Hermiona czuła jak szczęście wypełnia ją od środka.

Gdy pod koniec spotkania razem z Luną, która okazała się naprawdę przyjemnym rozmówcą, zbierały pozostałości po kukle śmierciożercy, usłyszała szept przy uchu.

- Zostań, gdy wszyscy już pójdą. Musisz wpisać się na listę członków.

Odwróciła się i dostrzegła Pottera, który akurat odszedł w stronę Deana i Rona. Zagryzła niezauważalnie wargi. Był niesamowity. Cała dotychczasowa złość na Gryfona momentalnie prysła.

- Gotowe! – ucieszyła się nagle Luna, gdy zebrała już ostatnie pozostałości po zajęciach. Schowała różdżkę, zarzuciła torbę na ramię i uśmiechnęła się. – Przyjdziesz na następne zebranie? – zapytała.

- Jeśli tylko Harry mi pozwoli… - zaczęła niepewnie, a przez usta dziewczyny przebiegł przebłysk uśmiechu na myśl o okularniku.

- Och, na pewno ci pozwoli! – rzekła Luna, ciągnąc Ślizgonkę za rękaw. – Odprowadzisz mnie do wieży Krukonów?

Riddle uśmiechnęła się szeroko. Lovegood była tak przyjemną i otwartą osobą, od której buchał optymizm, że aż chciało się śmiać. Dlaczego nigdy wcześniej nie potrafiła tego zauważyć? 

- Przepraszam, Luno, ale muszę jeszcze zostać. Harry prosił, żebym wpisała się na listę członków – odparła. Blond włosa nie przestała się uśmiechać.

- Czyli na pewno ci pozwoli zostać z nami! To do zobaczenia na kolejnym spotkaniu! – Pomachała jej zawzięcie i w podskokach wybiegła z Sali.

Wtedy Hermiona dopiero zdała sobie sprawę, że została w pomieszczeniu sama, oprócz… Czarnowłosy chłopak stał kilkanaście metrów od niej przy jednym z luster. Zdała sobie sprawę, że uśmiechał się do niej. Odwzajemniła gest i podeszła do niego, chowając różdżkę za pazuchę.

- Widzę, że polubiłaś się z Luną – zauważył, gdy stanęła obok.

- Jest naprawdę niesamowita. To gdzie mam się podpisać? – spytała.

- Tu – rzekł, podając brązowowłosej ołówek i wskazał na długą listę przyczepioną do lustra.  Widniało na niej ponad dwadzieścia nazwisk, a nagłówek brzmiał ''Gwardia Dumbledore'a’’.

Dopisała po chwili kolejny numerek na liście i podpisała się zamaszyście Hermiona Meropa Riddle. Oddała Gryfonowi ołówek i uśmiechnęła się.

- Gotowe – oznajmiła.

- Przyjdziesz na następne zebranie?

W jego oczach odnalazła nadzieję. Jeden blask zielonych tęczówek i od razu wiedziała co odpowiedzieć. To takie niewiarygodne, że po tym co zrobiła na obiedzie on wciąż chciał ją widzieć.

- A chciałbyś, abym przyszła? – szepnęła.

- Tak – wymamrotał bezmyślnie.

- Więc przyjdę. Tylko musisz mi powiedzieć kiedy.

Potter pogrzebał w kieszeni i po chwili wyjął z niej galeona.

- Wynalazek Ginny – wyjaśnił, pokazując monetę. – Gdy zostanie podjęta decyzja o dacie i godzinie spotkania znajdziesz je tutaj – dodał, wskazując odpowiednie miejsce na galeonie. – To po to, aby Umbridge się nie zorientowała, jeśli każe komuś opróżnić kieszenie.

Wpatrywała się zachwycona w podarunek. Po chwili bezpiecznie schowała go do kieszeni i szepnęła:

- Dziękuję, że pozwoliłeś mi tu zostać.

- To nie była tylko moja decyzja, ale wszystkich – odparł.

- Ale jednak byłeś za tym, żebym została.

Czarnowłosy uśmiechnął się i odgarnął włosy jej z twarzy, które opadały dziewczynie na twarz.

- Poszłaś za mną i Ginny do schowka, bo myślałaś, że potajemnie się spotykamy, tak? – spytał.

Uciekła wzrokiem gdzieś ponad jego ramię. Musiała się do wszystkiego przyznać, bo nie potrafiła, aż tak kłamać przez Potterem. I tak wszystkiego się domyślił.

~*~

Przymknął z rozkoszą oczy, czując jak ręce Riddle oplatają jego szyję. Jej dotyk działał na niego łagodząco. Była taka ciepła i zmysłowa.

Przez przymknięte powieki ujrzał jak na usta dziewczyny wprasza się lekki uśmiech. Harry przysunął się bliżej w taki sposób, że ich twarze dzieliły teraz zaledwie milimetry. Czuł zapach ukochanej na sobie, co przyprawiło go o cichy jęk.

- Wrócisz do mnie, prawda? Powiedz, że tak – zachrypiał. Oddech Ślizgonki przyspieszył, gdy dłońmi zawędrowała pod kołnierzyk Pottera.

- Tak. Wybaczysz mi, to co zrobiłam podczas obiadu? Poniosło mnie – wyszeptała, zagryzając chciwie zęby na dolnej wardze chłopaka. Nie odpowiedział tylko pocałował Riddle’ównę prosto w malinowe wargi.

~*~

 Harry Potter and The Order of The Phoenix Soundtrack - Possession

Draco Malfoy wpatrywał się z nieopisaną wściekłością w parę nastolatków, która zmierzała zaśnieżoną ścieżką w stronę Trzech Mioteł. Trzymali się za ręce. Wściekłość, która wypełniała właśnie Ślizgona, była niezmierzona. Musiał szybko wypełnić postawione mu zadanie. Omamić Riddle i oddać w ręce Czarnego Pana. Zasłużyła na cierpienie, po tym wszystkim co zrobiła. Był tylko jeden mały problem.

Potter coś podejrzewał. Potwierdzeniem było jego zachowanie podczas obiadu kilka dni temu. Co prawda, Hermiona tylko na niego nawrzeszczała, ale nie zmieniało to faktu, że Gryfon musiał zauważyć jak blondyn dolewał eliksiru miłosnego do jej soku.

Musisz być ostrożniejszy, Draco – pomyślał wychowanek Domu Węża.

~*~

Pomimo, iż był początek marca, śnieg prószył, jakby dopiero zaczęła się zima. Hermiona usiadła na krześle w Trzech Miotłach, chuchając w zmarznięte dłonie, aby szybciej je ogrzać.

- Dwa piwa kremowe, proszę – zwrócił się Harry do kelnerki, która akurat podeszła, aby spisać zamówienie i również usiadł. Chłopak zwrócił się do towarzyszki, gdy tylko młoda dziewczyna zniknęła za ladą. – Zaraz się rozgrzejesz – rzekł z uśmiechem.

Brązowołosa odwzajemniła ciepło gest i mimowolnie spojrzała na zatłoczoną ulicę za oknem. Nie znosiła zimy. Kojarzyła się tylko ze smutkiem i zimnem. Ślizgonka nie znosiła, gdy na dworze była niska temperatura, a pierwszoroczniacy rzucali się śnieżkami, które zwykle lądowały na osobie, która miała za nieszczęście akurat przechodzić obok. Grr.

W tym samym momencie kelnerka przyniosła im dwa kufle piwa kremowego.

- Od razu lepiej – szepnęła z radością Riddle, pijąc ciepły napój. Harry spojrzał na nią z nad swojego piwa i uśmiechnął się.

- Zostało ci trochę pianki – rzekł. Dziewczyna spojrzała na niego zdezorientowana. Jakiej znów pianki? Wtedy pokazał miejsce, w którym zostało jej trochę piany od piwa. Roześmiała się i już chciała wytrzeć twarz, gdy Potter zaprotestował. – Ja to zrobię – dodał, nachylając się przez stół. Zebrał ustami pianowe wąsy dziewczyny, po czym odsunął się na kilka centymetrów.  Uśmiech nie schodził z twarzy nastolatki. Spojrzała w jego zielone oczy. Bardzo się cieszyła, że w końcu mogli spędzić razem trochę czasu i wybrać się w sobotni poranek do Hogsmeade.

 - Już lepiej? – spytała.

- Owszem – odparł i pocałował ją krótko, lecz nadzwyczaj czule. Bez zastanowienia odwzajemniła pieszczotę. Radosna chwila nie potrwała długo. W tym samym momencie coś ich oślepiło. Wtedy odskoczyli od siebie, aby zobaczyć co było żródłem tego światła. Jedyne co zobaczyli to aparat, którego właścicielką był nie kto inny, aniżeli dziennikarka Rita Skeeter.

   CDN. 

Dziękuję Wam za cierpliwość i że wciąż przy mnie jesteście, kochani. Przepraszam, że rozdział takiej jakości, ale weny brakowało, a ja chciałam go w końcu skończyć. Za wszelkie błędy również przepraszam, ale do tej pory w poprawianiu pomagała mi koleżanka, a tym razem musiałam zrobić to sama. Poproszę o komentarze, jeśli znajdziecie jakieś błędy. Chętnie je poprawię. 

Optymistycznie patrzę w przyszłość. Mam już plan wydarzeń rozdziału 33 i 34, więc oby do przodu.

Nie wiem czy pamiętacie, ale Hermiona Riddle-Potter obchodzi teraz trzecie urodziny. Wciąż nie potrafię w to uwierzyć. Jeszcze niedawno miałam czternaście lat i zakładałam tego bloga, a teraz mam już siedemnaście, prawie osiemnaście, a on wciąż istnieje. Dziękuję Wam za wszystko, bo gdyby nie Wy, to ten blog nie istniałby w blogsferze, a zapewne gdzieś w czeluściach mojego komputera. Za wszystkie komentarze, rady, pochwały, krytykę i odwiedziny. HRP żyje dla Was. 

Mam nadzieję, że rozdział 33 pojawi się w ciągu najbliższych dwóch miesięcy, jeśli nie wcześniej. Oczywiście o wszystkim poinformuje Was zapowiedź. Może w końcu mi się uda ściągnąć Ricka-kamerzystę z tej przeklętej Majorki? :)

Wciąż możecie zadawać mi pytania na formspringu oraz lajkować stronę na Facebook. Podjęłam również decyzję, iż rozdział 32 był ostatnim, o którym informowałam osoby z poprzedniej listy powiadamianych. Została ona wyczyszczona, a Was proszę o komentarz pod tym postem z danymi kontaktowymi, jeśli wciąż wyrażacie chęć otrzymywania powiadomień o nowościach!!!