Rozdział 30 - Nieważne to

     Ogromnie się cieszę, że nareszcie mogę oddać w Wasze ręce rozdział trzydziesty. Właściwie czekałam na niego już od początku HRP. Wy z pewnością też. Dla krótkiego wyjaśnienia dodam jeszcze, iż piosenka Nefer – Nieważne to, której fragment znajdziecie w czasie lektury, właściwie zainspirowała mnie do tego opowiadania. Także więc dziękujcie autorowi, bo gdyby nie ona, to nie byłoby HRP! :)

     Kiedy kolejny rozdział? Nie wiem, więc proszę, nie pytajcie. Nawet nie zaczęłam go pisać. Ostatnio w szkole mam coraz więcej zajęć, bo niedługo koniec roku, więc masa zaliczeń, a do tego dochodzi praca. Pojawić pojawi się na pewno, a gdy się ukaże, to zostaniecie o nim poinformowani. I od razu wyprzedzam Wasze komentarze: NIE ZAWIESZAM BLOGA, bo zaraz pewnie takie wypowiedzi się pojawią, ponieważ Alex nie wie, kiedy kolejny rozdział, więc pewnie chce zawiesić. -.-

     Na razie zdejmuję blokadę komentowania dla niezalogowanych, ale w każdej chwili mogę ją włączyć z powrotem. Ogólnie bardzo przepraszam za nią, lecz jakaś sympatyczna i niezwykle inteligentna osoba zaczęła pisać komentarze pod ostatnim rozdziałem, podpisując się mną, iż zawieszam bloga ze względu na szlaban na Internet przez słabe wyniki w szkole. Akurat tak się składa, że wyniki mam bardzo dobre, więc kara mi nie grozi. Po tym incydencie doszłam do wniosku, iż niektórym ludziom chyba naprawdę się nudzi. Gdybym miała zawieszać bloga, to wystosowałabym specjalny post na stronie głównej, a nie pisała tego w komentarzu pod rozdziałem. Jeślibyście kiedykolwiek trafili na podobny komentarz - niezwłocznie dajcie mi znać i po prostu go zignorujcie. 

     Zaproszę Was jeszcze szybciutko na niedawno założony fanpage HRP na Facebooku, do którego link znajdziecie w Menu. :) Dziękuję serdecznie za wszystkie dotychczasowe lajki. 

     Zamiast przedłużać zapraszam Was na rozdział trzydziesty, który zmienił życie naszej Hermiony Meropy Riddle raz na zawsze.

~*~

Lil Wayne – Mirror ft. Bruno Mars

Prawdziwa miłość otwiera ramiona, a zamyka oczy.

Antoine de Saint-Exupery

     W oczach Lucjusza Malfoya pojawiły się ogniki wściekłości, ale na Harrym nie zrobiło to już większego wrażenia. Podjął decyzję i nie miał zamiaru odpuścić.  Poczuł, jak palce Hermiony zaciskają się na jego rękawie, ale nie zareagował.  Zapanowała krótka cisza, którą przerwała wychodząca z sali Narcyza Malfoy.

     - Lucjuszu? – spytała, łapiąc męża za rękę. Dopiero wtedy zauważyła, że blondyn wpatruje się w Riddle i Pottera. Zrzedła jej mina. 

     - Właśnie rozmawiamy o Wielkanocy – syknął mężczyzna do Narcyzy, która utkwiła wzrok w parze nastolatków. Twarz czarownicy pobladła jeszcze bardziej. 

     - Przyjedziesz, prawda? – spytała brązowowłosą. Wybraniec poczuł, jak jego była dziewczyna przylega do niego jeszcze mocniej. – Wykończyliśmy już twój pokój. Nie będziesz musiała spać w sypialni Dracona – dodała. 

     Harry mimowolnie zacisnął zęby z zazdrości, wyobrażając sobie Hermionę śpiącą w jednym łóżku z młodym Malfoyem. 

     - Zostanę w Hogwarcie. Nie chcę wam sprawiać KŁOPOTU – odparła stanowczo dziewczyna, wyraźnie akcentując ostatnie słowo. Narcyzie jeszcze bardziej zrzedła mina, a Lucjusz zaczerpnął głośno powietrza.

     - Przecież jesteś naszym dzieckiem. Jak mogłabyś sprawiać nam kłopot? – szepnęła z niedowierzaniem kobieta. Naszym dzieckiem. Dobre sobie. 

     - Jestem sierotą, ciociu – odpowiedziała Hermiona. Chłopak spojrzał na nią i ujrzał blask łez, które pojawiły się w jej oczach. Domyślał się, ile to wszystko musiało ją kosztować. 

     Malfoyom nie dane było odpowiedzieć, bo z sali wyszedł Albus Dumbledore.

~*~

Nefer - Nieważne to

     Kilka dni później.

     Brązowowłosa dziewczyna nawinęła pukiel włosów na palec. Historia magii z Binnsem niesamowicie ją nużyła. W końcu co ją obchodziło, że w 1432 roku jakiś król zabił innego, aby przespać się z jego kochanką, a potem podstępem przejąć moce czarownicy? 

     Westchnęła ciężko i przeciągnęła się na krześle. W tym samym momencie na książce wylądowała kulka papieru. Niezdziwiona tym zjawiskiem, rozwinęła ją i przeczytała. 

     Uwielbiam, gdy tak bawisz się włosami, wiesz? 

     Twój Harry

     Uśmiechnęła się, zagryzając wargi. Nie musiała się odwracać, aby wiedzieć, iż Potter, który siedział dwie ławki dalej, nie spuszczał z niej wzroku. 

     Wzięła pióro i odpisała. 

     Lepiej zajmij się lekcją, a nie wpatrywaniem we mnie. 

     Nie musiała długo czekać na odpowiedź. 

     Wpatrywanie się w Ciebie jest chyba o wiele ciekawsze niż ta nudna paplanina Binnsa.

     Kocham Cię.

     Uśmiechnęła się jeszcze szczerzej. Większość klasy już przysypiała, więc dyskretnie znów zaczęła bawić się puklem włosów i poruszyła się niespokojnie. Mały gest, ale była pewna, że siedzący za nią Harry już szalał wewnętrznie. 

     Ja Ciebie też, głuptasie.

~*~

     Czuła się tak, jakby wróciło życie. Życie pełne radości i szczęścia. Nie przyćmiewał tego nawet szlaban u Umbridge do końca roku szkolnego za przekleństwo w Ministerstwie. Co było powodem tej radości? Tak, Harry. Był cudowny, był inny. Nie taki jak Malfoy…

     Wciąż nie potrafiła uwierzyć, że ją zaakceptował. Całą – taką jaką była. 

     

     - W takim razie… do zobaczenia – szepnął Gryfon, uśmiechając się blado. 

     Po opuszczeniu Ministerstwa nie puścił dziewczyny choćby na chwilę, ale teraz odczuła, że nadszedł ten czas. Uwolnił jej dłoń z uścisku, mając zamiar odejść. Złapała go za rękę. Serce dziewczyny biło jak oszalałe. Nie mogła mu pozwolić tak po prostu sobie pójść. Nie po tym, co powiedział w Ministerstwie. 

     - Harry… - powiedziała ochryple. Chłopak odwrócił się lekko zdezorientowany, ale starał się nie dać po sobie tego poznać. 

     - Tak? – spytał, spoglądając na nią. Była pewna, że mimowolnie zarumieniła się pod jego wzrokiem.

     - Ja… ja dziękuję – wypaliła na jednym wydechu. Nie wiedziała, jak inaczej ubrać w słowa to, co chciała powiedzieć. Tak było chyba najlepiej.

     Potter patrzył na nią oszołomiony, po czym, ku jej zdziwieniu, uśmiechnął się lekko. 

     - Za co ty mi dziękujesz? – spytał. To zbiło Riddle’ównę całkowicie z tropu. 

     - No… Za to, co zrobiłeś w Ministerstwie. Dlaczego to zrobiłeś? Nie musiałeś – odparła cicho. Do tej pory nie mogła zrozumieć, dlaczego tak się stało. To, że tak walczył. To, że zrobił taką awanturę po ogłoszeniu wyroku i zaraz po niej również jego wyrzucono z sali. 

     Bliznowaty nie przestał się uśmiechać. Podszedł do niej i pochylił się. W tym momencie ich twarze dzieliło niewiele, co przyprawiło ją o falę ciepła.

     - Gdybyś była w kimś tak bardzo zakochana, jak ja jestem w tobie, to też byś tak postąpiła – szepnął prawie prosto w usta Ślizgonki. Patrzyła na niego otępiała. Nic nie trzymało się kupy.

     - Przecież ci mówiłam, że nie powinieneś… - zaczęła, ale ukochany położył jej palec na ustach. 

     - Nie kocham cię za to, kim jesteś, tylko jaka jesteś – szepnął. 

     Wzruszona jego słowami, po chwili męczącej ciszy, pocałowała go. Tak po prostu. Nie do wyobrażenia była pasja, z jaką to zrobiła. Pomimo wewnętrznej walki, aby się powstrzymać, zrobiła inaczej. Stanęła na palcach, aby dorównać mu wzrostem i uczepiła się ramion. 

     Bliznowaty ochoczo oddał pieszczotę. Zamruczała rozkosznie, gdy przesunął otwartymi dłońmi ku dole jej pleców, a ona z pożądania zacisnęła zęby na jego dolnej wardze. Wystarczająco blisko? Oj, nie…

     Był jak tlen. Czuła się tak, jakby przez ostatnie dni żyła pod wodą, a teraz wynurzyła się z niej na powierzchnię i zaczerpnęła świeżego powietrza. Jego ramiona, które po chwili ściśle ją otoczyły, przynosiły niewyobrażalną ulgę oraz bezpieczeństwo. 

     Oderwali się od siebie po kilku dłuższych sekundach, dysząc ciężko. Przyjrzała mu się i odwzajemniła lekki uśmiech, który pojawił się na jego sinych od pocałunków wargach.  Jesteś mój – przeszło Ślizgonce przez myśl. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć po raz kolejny zanurzyła się w jego ustach. Harry przyciągnął ją do siebie i uniósł lekko w taki sposób, że stopy dziewczyny oderwały się od podłoża. Świat wirował, liczył się tylko on. Z jej ust wydobył się cichy jęk, ale nie przeszkodziło im to w kontynuowaniu pocałunku. 

     - Bardzo cię kocham – wyszeptała, gdy zaczął całować ją po policzku. 

     - Ja ciebie też, malutka – zamruczał. 

     Był pierwszą i najprawdopodobniej ostatnią osobą na świecie, której mogłaby to powiedzieć. A przecież jeszcze niedawno Hermiona Meropa Riddle nie wierzyła w miłość. 

Nieważne, kim jesteś, nieważne to jest

Więc pozwól mówić mi i cieszyć pozwól się.

Nieważne, kim byłaś, nieważne to jest

Nie zrani Ciebie nikt, ja będę chronił Cię.*

~*~

Tatu – Fly On The Wall

     Blondwłosy chłopak ze spuszczoną głową opuszczał pokój wspólny. Schował ręce w kieszeniach i ruszył korytarzem w stronę wyjścia. Był teraz w jeszcze większej rozsypce niż wcześniej. Nie wiedział, czy wierzyć Pansy, czy nie, ale już nie tylko od niej usłyszał o najnowszej ślizgońskiej plotce pod tytułem: „Riddle znów chodzi z Potterem!”. Nott i Zabini także o tym mówili. Przecież nie wzięliby sobie tego z powietrza. Poczuł w jednym momencie, jakby całe życie zwaliło mu się na głowę. Wciąż powtarzał, że nie uwierzy, póki nie zobaczy, lecz nadzieja powoli umierała.  

     Znalazł się tuż przy wyjściu z lochów, gdy usłyszał zza niego znajome głosy. 

     - Do jutra, Harry. 

     - Nawzajem. Słodkich snów.

     Draco poczuł dreszcz na karku. Głos Hermiony boleśnie wdarł się do jego świadomości. Nie zdążył zareagować, gdy przed nim wyrosła brązowowłosa dziewczyna. Mało nie krzyknęła, gdy na siebie wpadli. 

     - Uważaj jak chodzisz, kretynie! 

     Wtedy ich oczy spotkały się. Miał ochotę zapaść się pod ziemię. 

     - Ach, to ty – mruknęła po chwili, najwyraźniej niezbyt zachwycona jego widokiem. – W takim razie ''kretyna'' nie cofnę – rzuciła, po czym wyminęła go. Malfoy stał przez chwilę nieruchomo. Teraz ma jedyną okazję, aby usłyszeć prawdę. 

     - Słyszałem, że masz chłopaka. – Starał się być delikatny, ale na wspomnienie o Potterze poczuł, jak żyła pulsuje mu na skroni. Miał ochotę go znaleźć, znaleźć i rozerwać na strzępy. Widział, że Riddle była już kilkanaście metrów od niego. Na te słowa zatrzymała się i odwróciła. Dostrzegł, jak chwilowe zaskoczenie na jej twarzy zastępuje uśmiech. 

     - Tak i jest nam cudownie – odparła jadowicie. W chłopaku zagotowało się. A z nim nigdy nie było jej dobrze, tak?!

     - Rozumiem, że to wciąż Potter – warknął, gubiąc po drodze swoją delikatność. Uśmiechnęła się jeszcze szczerzej, po czym odwróciła się, odrzucając do tyłu swoje piękne, długie loki. 

     - Nie dorastasz mu nawet do pięt – rzuciła przez ramię. Ta uwaga zabolała.  Zacisnął usta w cienką linię i popatrzył, jak ukochana dziewczyna odchodzi. Nie dorasta jakiejś popierdułce do pięt?! Nawet  nie wiedziała, jak bardzo się myliła. 

Czara goryczy i rozczarowania rozlała się na jego serce. Dlaczego wciąż musiał znosić to, jak bardzo go raniła, a jednak nie przestawał kochać? Dlaczego wciąż musiał tęsknić za cudownie błękitnymi tęczówkami, odurzającym zapachem perfum i hipnotyzującym uśmiechem? Mógłby przecież rzucić się za nią w ogień, a ona miała to gdzieś…

     Najwyższy czas raz na zawsze zapomnieć o Hermionie Riddle. Zapomnieć i zemścić się na niej oraz Potterze. Za to, że kazali mu przez siebie tyle cierpieć. 

Chciałem być Twoim zauroczeniem, nie mogłem.

Chciałem być Twoją ukochaną osobą, nie mogłem. 

Chciałem być Twoją zakazaną miłością, nie mogłem. 

Chciałem być Twoją radością, nie mogłem. 

Chciałem Ci pomóc, nie mogłem. 

Chciałem Ci wskazać dobrą drogę, nie mogłem. 

Chciałem Ci dać do zrozumienia, że mi zależy, nie mogłem. 

Chciałem Ci wskrzeszać uśmiech na twarz, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim Aniołem Stróżem, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim azylem, nie mogłem. 

Chciałem być Twoją muchą na ścianie, nie mogłem. 

Chciałem być Twoją iskrą, nie mogłem. 

Chciałem Ci pokazać lepszą stronę życia, nie mogłem. 

Chciałem Ci pokazać przyszłość, nie mogłem. 

Chciałem Ci pokazać przeszłość, nie mogłem. 

Chciałem Ci pokazać teraźniejszość, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim smutkiem, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim uśmiechem, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim zwątpieniem, nie mogłem. 

Chciałem być Twoją nadzieją, nie mogłem. 

Chciałem Ci powiedzieć, że pamiętam, nie mogłem. 

Chciałem Ci powiedzieć, że tęsknię, nie mogłem. 

Chciałem Ci powiedzieć, że jesteś jedną z najważniejszych osób na świecie, nie mogłem. 

Chciałem Ci powiedzieć, że jesteś najokrutniejszą kobietą na całej planecie, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim przyjacielem, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim ojcem, nie mogłem.

Chciałem być Twoim bratem, nie mogłem. 

Chciałem być Twoim kuzynem, nie mogłem. 

Nie mogłem, bo Ty tego nie chciałaś. 

Więc kim chcesz, abym dla Ciebie był?

Chciałem być dla Ciebie nikim, mogłem…**

~*~

     Jak na początek lutego było nadzwyczaj ciepło. Śnieg powoli topniał, a wygląd hogwarckich błoni nie wskazywał na to, by wciąż rządziła nimi zima. Panowała na nich cisza. Większość uczniów prawdopodobnie pałaszowała obiad. 

     Harry westchnął głęboko, rozkoszując się świeżym powietrzem. Rozchylił oczy i spojrzał z uśmiechem na niebieskooką Ślizgonkę, która oparła się o Wielki Dąb, oddalony od Pottera o kilkanaście metrów. Dziewczyna odwzajemniła nieśmiało spojrzenie. Nie mógł się na nią napatrzeć. 

     Podszedł bliżej i przesunął palcami po jej policzku. Uśmiechnęła się, całując ich opuszki. Mimowolnie zagryzł wargi, po czym otulił ją ramionami. Wciąż nie mógł uwierzyć, że znów byli razem. Teraz nikt nie był w stanie zniszczyć tego, co ich łączyło. Nawet Voldemort.

     Usłyszał, jak Hermiona westchnęła cicho. Chciał coś powiedzieć, gdy jego głowę rozdarł potężny ból. Jeszcze gorszy niż wszystkie, które nawiedzały go podczas dotychczasowych snów. Ból wściekłości. 

     

     Stał w ponurym pokoju, wpatrując się wysokiego blondyna. Tuż koło nich stała myślodsiewnia, a w nim szalała wściekłość. 

     - Ta dziwka z nim! Więc to jednak prawda! Jak śmiała?! – krzyknął Harry-Voldemort, krążąc gorączkowo po pokoju. Ból wciąż rozdzierał mu głowę, ale już nie aż tak.

     - Mój panie, Potter oświadczył, że ona zostaje z nim w Hogwarcie na Wielkanoc – rzekł lekko wystraszony Lucjusz Malfoy, spuszczając głowę.

     - Po moim trupie! Wystarczy, że odebrał mi czternaście lat życia! Córki mu zabrać nie pozwolę! – Dyszał ciężko. Potter odebrał mu Hermionę. Jak śmiał? Jedno było pewne. Obydwoje już są martwi.

     - Mój panie, Avery i Nott od ponad miesiąca wypatrują jej w Hogsmeade, ale od świąt nie odwiedziła tej wioski ani razu – szepnął Lucjusz. Harry-Voldemort spojrzał na niego, a jego długie, białe palce zacisnęły się na buteleczce spoczywającej w jego kieszeni. 

     - Rozkażesz Draconowi ją ubezwłasnowolnić – syknął, a jego oczy zapłonęły. Nie pragnął niczego innego jak zemsty.

     - Co, proszę? – Lucjusz nie krył zaskoczenia.

     - Ona ma to wypić – wycedził Harry-Voldemort, wyjmując z kieszeni buteleczkę z trucizną. – Ten eliksir działa jak zaklęcie Drętwota. Nie będzie mogła się ruszyć przez dłuższy czas, a nawet straci przytomność. Wtedy twój syn zaciągnie ją do Hogsmeade i odda w ręce śmierciożerców, którzy będą tam na nich czekać. Nie obchodzi mnie, jak to zrobi. Powtarzam, chcę ją żywą. Jeśli Draco nie wykona mego polecenia, czeka go coś gorszego niż śmierć.

     CDN.

     *Refren piosenki, która zainspirowała mnie do napisania HRP (Nefer – Nieważne to).

     ** Tekst mojego autorstwa, który powstał około roku temu.