Rozdział 25 - Ból niezrozumienia

~*~

Avril Lavigne - When You're Gone

Ból nie zawsze musi być tylko cielesny.

- Alex

     Siwowłosy starzec stał przy biurku w swoim gabinecie i wpatrywał się nieobecnym wzorkiem w pergamin, który otrzymał pocztą. List podbity był pieczęcią Ministerstwa Magii z podpisem kierownika Departamentu Spraw Rodzin Magicznych, a dyrektorowi Hogwartu chodziły tylko oczy, czytając jego treść.

     - Jak mogłem być na tyle naiwny, aby wierzyć, że to tylko formalność? – szepnął sam do siebie, po czym złożył list i schował z powrotem do koperty.

~*~

     Śnieg prószył na dworze coraz częściej, a ferie minęły w dość przyjaznej i spokojnej atmosferze. Każdy zakątek myśli Hermiony Riddle przyćmił jednak list od matki, którzy otrzymała w Wigilię od Dumbledore’a.

     Przeczytała go chyba z pięćdziesiąt razy, a treść znała już na pamięć. Stał się teraz jedynym namacalnym dowodem, że kiedyś Jean Masen rzeczywiście żyła. Ślizgonka potrafiła godzinami patrzeć na kluczyk od krypty w Banku Gringotta, na którym znów pojawił się dziwnie znajomy obrazek orła. Jej krypty. Nie miała pojęcia, co znajdowało się w środku i była pewna, że jeszcze przez długi czas się tego nie dowie. W końcu nie planowała opuszczać Hogwartu aż do wakacji, choć sama szczerze nawet nie wiedziała, gdzie je spędzi. Przecież na pewno nie wróci do Voldemorta. Może Dumbledore przygotuje dla niej jakąś kryjówkę? Mimo wszystko nie rozstawała się z kluczem na krok.

     Brązowowłosej wydawało się, jakby upłynął tylko jeden dzień. Może dlatego, że nie rozmyślała tak często o Potterze? Przed świętami spodziewała się, iż będzie gorzej, ale jego listy wynagradzały nieobecność, choć ograniczały się do tego samego. Może dlatego, że zbyt krótko się znali? Okej, znali się od pięciu lat, widywali codziennie na zajęciach, ale nigdy do tej pory nie byli ze sobą tak blisko. Prawdopodobnie wymagało to czasu. Przecież zbliżyli się do siebie dopiero ostatniego dnia przed feriami. 

     Nie zmieniało to jednak faktu, że nieraz Riddle wariowała z samotności. Nie miała nawet do kogo otworzyć ust, a do tego nie była przyzwyczajona. Większość nauczycieli powyjeżdżała, a został tylko Dumbledore i Snape. 

     Snape. Podczas wigilijnej kolacji miała ochotę rozerwać go na strzępy. Po liście matki zaczęła patrzeć na niego w całkiem innym świetle. Czy lepszym, czy gorszym, tego nie wiedziała, ale na pewno spoglądała na niego inaczej niż przedtem. Może już nie jak na profesora Severusa Snape’a, ale przyjaciela jej matki, niedoszłego ojca chrzestnego? Z drugiej strony była wściekła, że nigdy nie powiedział o powiązaniach z Jean Masen. Ale tak naprawdę… co mógł jej powiedzieć?

     Wiesz, panno Riddle, przyjaźniłem się kiedyś z twoją matką i miałem zostać twoim ojcem chrzestnym, ale wybrała ostatecznie Dumbledore’a.

     Bez sensu. Była pewna, że w końcu trzeba będzie z nim o tym porozmawiać, ale jak taka rozmowa mogłaby wyglądać?

     Profesorze Snape, dlaczego nie powiedział mi pan, że przyjaźnił się pan z moją matką?

     Snape, dlaczego, do jasnej cholery, okłamywałeś mnie przez tyle lat, co?! 

     Druga opcja bardziej pasowała do jej obecnego stanu.

~*~

Mysterious gothic piano music

     - Draco, czy spakowałeś już sweter? – usłyszał blond włosy chłopak za sobą. Dlaczego matka musiała być tak nadopiekuńcza? Swoją troskliwością nieraz doprowadzała go do szału.

     - Tak, mamo – mruknął podirytowany, chowając do kufra nowy pęk skarpet.   Poczuł wtedy niemiłe ukucie, zdając sobie sprawę, że jeszcze kiedyś pakował się z Hermioną. Oparł się dłońmi o krawędź walizki i spojrzał nieprzytomnym wzrokiem przed siebie. 

     Narcyza podeszła do niego, sprawdzając, czy na pewno wszystko wziął. Nawet nie zwrócił na nią uwagi, wlepiając znużony wzrok w szybę. Minęły niecałe dwa tygodnie od wizyty w kryjówce Czarnego Pana, a on nadal nie mógł się pozbierać. Prawie nic nie jadł, nie spał. Znikał w oczach. 

     - To co? Gotowy do podróży? – spytała pani Malfoy, uśmiechając się delikatnie, jakby próbowała go rozweselić. 

     - Ta – mruknął pod nosem Draco, siadając na łóżku. Powrót do Hogwartu przerażał go. Spotkanie Hermiony. Spojrzenie jej w oczy. Fakt, że gdy tylko dziewczyna opuści zamek, wpadnie w ręce śmierciożerców, którzy zaprowadzą ją do Czarnego Pana. 

     - Draco, uśmiechnij się – szepnęła z troską kobieta, widząc stan jedynego syna. Usta Ślizgona zacisnęły się w cienką linię. 

     - Jak mam się uśmiechać, gdy Hermionę w każdej chwili mogą porwać Yaxley i Dołohow, a potem oddać w ręce Czarnego Pana?! – syknął zirytowany niezrozumieniem ze strony matki. Narcyza popatrzyła na niego z rozpaczą. 

     - Kochanie, proszę, nie obwiniaj się tak. Tak czy inaczej, prędzej czy później to by się stało – powiedziała, kładąc mu rękę na ramieniu. - Przecież ta dziewczyna nie ma prawa tak po prostu się nas wyrzekać, a potem bezczelnie puszczać z Potterem! – dodała. 

     W Draco zagotowało się. Czy ta kobieta naprawdę nic nie rozumie?! Dlaczego nikt nie próbował tego zrozumieć?! Ani ona, ani ojciec! 

     Strącił jej dłoń i podniósł się ze złością. 

     - Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że ona wtedy zginie?! – krzyknął. 

     - Draco… - szepnęła oszołomiona jego zachowaniem.

     - Zostawcie mnie w świętym spokoju – jęknął, po czym wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. 

     Zdrada Hermiony stała się zapewne jeszcze gorsza niż klątwa Cruciatus.  

~*~

     Brązowowłosa dziewczyna uśmiechnęła się, patrząc w swój terminarz. Po raz pierwszy tak bardzo cieszyła się z zakończenia ferii. Jutro pierwsze zajęcia, czyli spotkanie z Harrym. Nie miała pojęcia, czy już wrócił do szkoły, ale uznała, że nawet jeśli tak, to da mu ten wieczór na rozpakowanie się. 

     Hermiona przeciągnęła się leniwie w fotelu, po czym spojrzała na zegar.  Dochodziła ósma wieczorem, więc chyba najwyższy czas, aby wrócić do dormitorium, spakować torbę i położyć się spać. Serce łomotało przyjemnie na fakt, że już jutro zobaczy Pottera. 

     Gdy tylko wstała, Kamienna Ściana rozsunęła się, a do Pokoju Wspólnego Ślizgonów wpadła grupa uczniów. Jeszcze nigdy od dwóch tygodni w tym pomieszczeniu nie zrobiło się aż tak głośno. Z jednej strony Riddle poczuła się lepiej, widząc członków swojego domu po feriach, a z drugiej podirytowało ją, że utraci teraz odrobinę prywatności. No cóż, wszystko co dobre szybko się kończy. 

     Pozbierała książki, gdy nagle poczuła się obserwowana. Wyprostowała się i spostrzegła Dracona. Nie miał już tak przylizanych włosów, jak przed świętami. Teraz były rozczochrane, co dodało mu uroku. Chłopak stał sam kilka metrów dalej i zachował się w jej stosunku nadzwyczaj dziwnie. Ich oczy spotkały się na chwilę. Draco patrzył na nią z nieznanym uczuciem, jakby… przerażeniem pomieszanym z rozpaczą? W tym samym momencie przerwał kontakt wzrokowy i przyspieszonym krokiem ruszył w stronę dormitorium chłopców. Był blady, blady oraz wychudzony. Tak, jakby nic nie jadł ani pił od co najmniej dwóch tygodni. Przecież to niemożliwe! Ciotka Narcyza na pewno go karmiła. 

     Coś się stało – przeszło jej przez myśl, gdy spojrzała jeszcze przez ramię na Ślizgona, który zniknął za drzwiami sypialni. 

     A może on wie? O niej i Harrym? Raczej nie...

     Nadal myśląc o młodym Malfoyu, poszła do swojego dormitorium.

~*~

     Zamknął z trzaskiem drzwi, oparł się o nie i zacisnął mocno oczy. Widok ukochanej dziewczyny stał się jeszcze większą katorgą. Stała tam, niczego nieświadoma. Wyglądała inaczej niż przed świętami. Bez makijażu, zmieniła fryzurę. Była piękna. Może to nawet lepiej, że wolała Pottera? Nie zasługiwał na nią. Nie po tym, jak ją zranił. 

     Przewrócił ze złością jakąś książkę, stojącą na stoliku i położył się na swoim łóżku. Pewnie zaraz przyjdzie Crabbe z Goylem i Blaise’em. Szkoda tylko, że nie z Riddle. 

     - Zjeżdżaj stąd, Crabbe. Tylko przeszkadzasz – syknął Draco do jednego ze swoich przyjaciół, który siedział na krześle. Położył się wygodniej i pozwolił towarzyszce przytulić się do siebie mocniej. 

     Goryl warknął tylko coś niezrozumiałego pod nosem, podniósł się, po czym wyszedł z dormitorium, trzaskając drzwiami. Blondyn przewrócił na to oczami i spojrzał na Hermionę. Riddle całkiem olała zachowanie Crabbe’a i położyła zgiętą nogę na jego podbrzuszu. Uśmiechnął się, gdy wsunęła mu dłoń pod koszulkę, przesuwając nią wzdłuż klatki piersiowej. Nie wstydzili się nawzajem swojej bliskości. Przecież znali się od niemowlaka.  

     - Kocham cię – szepnął w końcu, całując dziewczynę w czoło. Niebieskooka ukryła swoją twarz we wgłębieniu jego szyi, a on poczuł jej gorący oddech. 

     - Wiem, Draco.

     Dlaczego nigdy nie było mu dane usłyszeć, że ona również odwzajemnia to uczucie? Ponieważ nigdy go nie kochała, tak jak on ją…

~*~

Harry Potter and the Chamber of Secrets Soundtrack - Fawkes the Phoenix

     Wściekła na siebie, że zaspała, chwyciła torbę z książkami i pognała na zajęcia. Przez pół nocy nie mogła zasnąć z podekscytowania spotkaniem Harry’ego. Z jednej strony nie mogła się doczekać, a z drugiej była podenerwowana tym, jak zareagują na siebie po wydarzeniu, które miało miejsce między nimi w ostatnim dniu przed feriami. 

     Hermiona stanęła przed klasą transmutacji i wzięła głęboki oddech. Na tym przedmiocie siedzą razem. Drżącą ręką zapukała do drzwi, a gdy usłyszała zza nich znajomy głos profesor McGonagall, pchnęła je do przodu. 

     - Riddle, czy ty kiedykolwiek przestaniesz się spóźniać? – Opiekunka Gryfonów pisała coś na tablicy i nawet nie spojrzała w stronę wejścia. Czyżby spóźnienia córki Czarnego Pana były tak notoryczne, że kobieta nawet nie musiała patrzeć kto wszedł do klasy, aby wiedzieć, że to ona? – Zawsze dokładnie pięć minut po dziewiątej – westchnęła. 

     Przez klasę przebiegł chichot uczniów. Ślizgonka spojrzała w tę stronę i natychmiast powędrowała wzrokiem do ostatniej ławki. Harry patrzył na nią z przebłyskiem uśmiechu. Przez ułamek sekundy pożerała wzrokiem każdy fragment twarzy Pottera, jakby ta chwila miała zwrócić dziewczynie dwa tygodnie nieobecności. Zauważyła, że skrócił włosy i pomimo rozpoczęcia pierwszej lekcji, już rozluźnił krawat. Powstrzymała ciche westchnięcie, gdy usłyszała głos nauczycielki. 

     - Riddle, daję ci ostatnie ostrzeżenie. Jeszcze raz się spóźnisz i dostaniesz szlaban – rzekła srogo. 

     - Oczywiście, pani profesor. Przepraszam – odparła uczennica nadzwyczaj uprzejmie, siedząc myślami w ostatniej ławce. Ruszyła energicznym krokiem w stronę Harry’ego, gdy chłopak nadal uśmiechał się łagodnie, co brązowowłosa z radością odwzajemniła. Na widok ukochanego poczuła przyjemne motyle w brzuchu. W końcu nie widzieli się całe ferie. 

     Usiadła na swoim krześle i położyła torbę na ławce, aby wypakować z niej podręczniki. Widząc, jak oczy uczniów zwróciły się na McGonagall, która znów zaczęła coś tłumaczyć, wyjęła zeszyt oraz kałamarz, po czym schowała worek pod ławkę. W tym też momencie poczuła przyjemny dreszcz w okolicach palców.  Gdy zdała sobie sprawę, że to ławkowy sąsiad złapał ją na chwilę za rękę, na jej policzkach pojawiły się rumieńce. Spojrzała na niego, a ten uśmiechnął się szerzej. Patrzyli na siebie przez chwilę zauroczeni, gdy przerwało im polecenie nauczycielki, aby otworzyć notesy i zapisać w nich notatkę z tablicy. 

     Hermiona Riddle wciągnęła głośno powietrze, po czym zamoczyła pióro w kałamarzu. Widok Pottera natychmiast poprawił dziewczynie humor, a na jej malinowe usta wkradł się lekki uśmiech. Po raz pierwszy od kilku miesięcy życie zaczynało nabierać kolorów.

~*~

     - Jak ferie? – zapytała, gdy spacerowali brzegiem jeziora podczas przerwy na drugie śniadanie. Harry oderwał wzrok od przestrzeni przed sobą i spojrzał na nią z uśmiechem. 

     - Nie mogłem sobie wymarzyć lepszych – odpowiedział. Westchnęła cichutko i spojrzała w bok. Potter miał świetne święta wśród najbliższych, a ona… samotnie. – A twoje? – spytał po chwili, przy czym pozwoliła objąć się ramieniem. 

     - Hogwart, Hogwart i jeszcze raz Hogwart – rzekła beznamiętnie, patrząc teraz na jezioro. Odpowiedziała chwila ciszy. 

     - Aż tak źle?

     Zatrzymała się, a czarnowłosy razem z nią. Ponownie westchnęła i otuliła się ramionami, jakby to miało ją pocieszyć. Dopiero teraz dotarła do niej smutna prawda. Tak naprawdę straciła wszystkich. Malfoyowie nie chcieli na nią patrzeć, z Draconem nie miała najlepszych relacji. Tylko Dumbledore, Dumbledore i Harry. 

     - Hermiono? 

     Dziewczyna oderwała nieprzytomny wzrok od zamarzniętej tafli jeziora, słysząc swoje imię i uśmiechnęła się blado. 

     - Po prostu brakowało mi ciebie – odparła w końcu. Potter patrzył na nią przez chwilę bez cienia emocji, po czym wypuścił powietrze z płuc. 

     - Mnie ciebie też. 

     Podszedł do niej i mocno do siebie przytulił. Ukryła się w jego ramionach, chcąc zatopić się w nich jeszcze głębiej. W tej sekundzie miał liczyć się tylko on, on i nikt więcej. Jej oddech przyspieszył, czując znajomy zapach perfum. 

     Po kilku chwilach uścisku podniosła głowę, a ich oczy spotkały się ze sobą. Harry uśmiechnął się, co lekko odwzajemniła. Przymknęła oczy, gdy poczuła oddech chłopaka na swoich ustach. W tym momencie bicie serca przyspieszyło, a na zmarzniętych policzkach z pewnością ukazały się czerwone rumieńce. 

     - Uwielbiam cię – wyszeptała prosto w wilgotne wargi Gryfona.  

     - Z wzajemnością – wymruczał, gdy ręce Ślizgonki zawędrowały do jego włosów. Wtedy ich usta połączyły się w gwałtownym i zachłannym pocałunku. Stanęła na palcach, gdy objął ją w talii, po czym przytulił do siebie. Miała wrażenie, że wulkan w niej żyjący zaraz wybuchnie.

     Całowali się tak przez kilka kolejnych chwil. Zbyt spragnieni swojej bliskości nie potrafili się od siebie odsunąć. Pomimo iż wyczuła, że Potterowi zaczyna brakować tchu, nie odsunął się od niej ani na moment. 

     Trwali w tym uczuciu zdecydowanie dłużej niż powinni. 

     - Jesteś mój – wysapała, gdy w końcu oderwali od siebie na dosłownie kilka milimetrów. Czarnowłosy zaśmiał się ledwo dosłyszalnie i delikatnie przygryzł zębami jej dolną wargę.

     - Tylko i wyłącznie – zapewnił, gdy zaczęli całować się po raz kolejny. Pieścił kciukiem zmarznięty policzek brązowowłosej, która westchnęła głośno, lgnąc do niego coraz chciwiej. Niczym szampan uderzało jej do głowy cudowne poczucie ciepła i bezpieczeństwa. – Pójdziesz ze mną w sobotę do Hogsmeade? – spytał cicho, gdy zaczęła całować kącik jego ust. 

     - Z tobą mogę iść i na kraniec świata.

     CDN.